رییس جمهور کشورم، ناتوان تر از من!

آقای کرزی در آخرین نشست خبری اش کمی نا امید و نگران به نظر می رسد، وی در مورد آنچه انتقال گروه های شورشی توسط چرخبال ها به شمال کشور خواند، سکوت 5 ماهه ی خود را شکسته و گفته است که برخی گزارش های رسیده به وی از ادامه ی تلاش های مشابهی در حوزه ی شمال غربی کشور نیز حکایت دارد.
آقای کرزی در حالی به مقتضای شرایط روز به نظر خودش از روی یکی از عوامل نا امنی در شمال کشور پرده بر می دارد، که وضعیت امنیتی به صورت دوامدار در قلمرو زیر فرمان ایشان رو به وخامت گراییده و حتا از دست داشتن شماری از بلند پایه گان حکومت در نا امن سازی بخش هایی از کشور سخن گفته شده است.
آقای کرزی گفته است که از 5 ماه به این سو گزارش هایی به او می رسیده که چرخبال های ناشناس، شب هنگام در ولایت های کندز، سمنگان و بغلان افراد مسلح را پیاده می کرده است، اما در این مدت دستِ کم این موضوع که میانِ آوردن افراد مسلح توسط این چرخبال ها و افزایش نا امنی ها در شمال رابطه یی وجود دارد یا خیر؟ روشن نشده است.
آنچه در این میان مبهم به نظر می رسد این که آیا واقعاً با حضور هزاران سرباز خارجی در کنار نیرو های امنیتی، دفاعی و استخباراتی داخلی که ظاهراً در کنار هم در برابر عوامل نا امنی در شمال کشور می جنگند و وظیفه ی حراست از حریم هوایی و زمینی "ملک خداداد افغانستان" را به عهده دارند، این بررسی ها در 5 ماه تمام نتیجه ی در خور توجه جناب رییس جمهور را ارایه نداده اند. یا این که ایشان "بر اساس لزوم دید و مصلحت عامه" نظاره گر تبدیل شدن کندز و بغلان در شمال کشور به هلمندِ دیگر از نظر حضور و قدرت گرفتن روز افزون شورشیان مسلح بوده اند.
هم زمان با اینکه کشور یک پارچه زیر تاثیر عطش غیر قابل کنترول آقای کرزی و رقیبان انتخاباتی وی برای حفظ و یا هم دستیابی به قدرت در کام مباحث نمادین و در بیشتر موارد میان تهی انتخاباتی فرورفته بود و حتا بسیاری از مسوولان امنیتی مشغول مبارزات انتخاباتی به خاطر باقی ماندن آقای کرزی بر مسند قدرت بودند، شورشیان مسلح برای گسترش ساحه ی نفوذ شان بر مناطق وسیع تری از افغانستان تلاش می کردند.
داکتر عبدالله جدی ترین رقیب آقای کرزی در انتخابات 29 اسد، در جریان مبارزات انتخاباتی خویش با انتقاد از وضعیت امنیتی کشور گفته بود که نیرو های مخرب امنیت توسط چرخبال ها به شمال کشور انتقال داده می شوند.
انتقال نیروهای مخرب امنیت به شمال کشور توسط چرخبال ها یگانه وجه مشترک پرداخت های امنیتی آقای کرزی و آقای عبدالله دانسته می شود؛ اما با این تفاوت که آقای عبدالله این موضوع را به طرفداران آقای کرزی نسبت داده بود و آقای کرزی ظاهراً به نیرو های بین المللی ( امریکایی ها ) اشاره دارد، و اگر برای داکتر عبدالله گزینه یی پس از کرزی مطرح می بود، با توجه به موضع گیری های عطا محمد نور، شاید انگشت انتقاد به سوی (انگلیس ها) دراز می کرد.
این موضوع بعد دیگری از پیچیدگی وضعیت و تلاش توام با نوعی نا امیدی آقای کرزی برای به بازی گرفتن افکار عامه در یک کمپاین پس از انتخاباتی در این زمینه را برملا می سازد و این که ممکن است ایشان در حالی که از حدود یک ماه به این سو در میان حلقات نزدیک به خویش در انتخابات 29 اسد، نرد کامیابی می بازد! از نتایج باز شماری آرای مشکوک در انتخابات نه تنها راضی به نظر نمی رسند، بلکه خیلی هم نگران است و این نگرانی ایشان را به نشان دادن قطعه های دیگری که فکر می کند با بازی کردن با افکار عامه ی مردمِ نا آگاه از واقعیت های پشت پرده ی کشور شان برای آمریکایی ها وادار کرده است.
اکنون این فقط مردم اند که باید برای از رفع مشکلات امنیتی که روزانه از جان فرزندان شان و مال و آبروی آنان قربانی می گیرد ماه ها در میان دود و آتش منتظر بنشینند تا چالش های امنیتی و تهدید های بزرگی که امنیت های فزیکی، روانی و شهروندی شان را به چالش فرا می خواند، با مصلحت های سیاسی رییس جمهور مصلحت اندیش شان سازگار آید و ایشان بسان شهروندان عادی کشور زبان به شکایت بگشایند در نهایت ناتوانی حتا افشای نام کشوری که به گفته ی وی با چرخبال به افغانستان هراس افگن می فرستد « که پاکستان هم نیست» را به فاز دیگری از بازی سیاسی خویش واگذار کند.