از دهراوود تا کابل؛ وحشت آفرینی برای نمایش قدرت
سه روز پس از پنجشنبه بازار خونین دهراوود، بامداد روز سه شنبه در حالی که 14 تن از اعضای کابینه ی آقای کرزی برای ادای سوگند در ارگ ریاست جمهوری آماده می شدند، وقوع چند انفجار مهیب در حومه های دروازه ی غربی ریاست جمهوری آرامش کابل را برهم زد.
اگرچه از چند روز پیش تدابیر امنیتی شدیدی در جاده های کابل مشاهده می شد و باری محمدیونس قانونی از افتادن چند موتر ضد گلوله به دست شورشیان خبر داده بود، اما مسوولان امنیتی تا هنگام وقوع رویداد خونین روز دوشنبه در کابل که منجر به کشته و زخمی شدن بیش از 30 تن شد، در این مورد ابراز نظر مشخصی نکردند.
اگرچه وقوع رویداد های انتحاری در کابل و دیگر مناطق کشور در چند سال گذشته با قربانی گرفتن از شهروندان افغان ادامه داشته است، اما با توجه به وضعیت موجود به ویژه این که حکومت افغانستان از طرح موضوع مذاکره با شورشیان به عنوان یکی از کلیدی ترین اولویت های خود در نشست لندن سخن گفته است، رویداد روز دوشنبه از جهت های مختلفی درخور تأمل است.
- نشست لندن که به عنوان محک تجدید تعهد جامعه ی جهانی در پیوند با افغانستان به شمار می رود، برای طالبان / هراس افگنان نیز اهمیت ویژه یی دارد، زیرا آنان دوام عمر دولت افغانستان را وابسته به حضور جامعه ی بین المللی در این کشور می دانند اما برگزاری نشست لندن می تواند تاحدودی از انزوای هرچه بیش تر دولت افغانستان در سطح جامعه ی جهانی جلوگیری کند و به این صورت طالبان / هراس افگنان را از قرار گرفتن در موقعیت برتر باز دارد. چه این که مطرح شدن مباحث مربوط به گفتگو با طالبان به ویژه این که بر مبنای دید راهبردی ایالات متحده و بریتانیا مبنی بر تطمیع حلقات میانه رو طالبان و جدا کردن آنان از بدنه ی اصلی طالبان / هراس افگنان استوار باشد، می تواند دستکم به رهبری طالبان و شبکه ی القاعده مشکل ساز باشد. که با انجام حملات انتحاری در نقاط مختلف به ویژه در پایتخت کشور تلاش می نمایند توانایی خود برای چالش آفرینی فراراه افغانستان و جامعه ی جهانی را به رخ آنان بکشد.
آنچه در این میان مبرهن است این که دولت افغانستان با پیش کشیدن بحث مذاکره با شورشیان از موقف ضعف، پیش تازی شورشیانی که کم تر توانایی مقابله ی مستقیم با نیرو های تادندان مسلح پشتیبان دولت دارند، در یک جنگ روانی چندجانبه و فرسایشی مساعد کرده است.
- نتظیم همزمان رویداد خونین روز دوشنبه با برگزاری مراسم سوگند وزیران کابینه ی حکومت برای کسانی که در قالب تعصبات قومی و از درون ساختار دولت به طبل بیرون کردن نام ملاعمر و دیگر سردسته های طالبان/هراس افگنان از لیست سیاه شورای امنیت سازمان ملل متحد می کوبند، پیام واضحی می دهد؛ که آنچه طالبان/ هراس افگنان را به جنگ در برابر روند کنونی وادار می کند، در کنار تمامیت خواهی قومی- ایدیولوژیک حلقات افغانی آنان، به مراتب پیچیده تر از آن است که شود با چشم پوشی از این همه جناینی که بر مردم ملکی "برادران شان "روا می دارند، در قالب مناسبات قومی/ قبیله یی به پای میز مذاکره و یاهم "جرگه ی افغانی" نشاند و بدون توجه به خاستگاه ها اجتماعی و پرورش گاه های نهادینه‌ی تفکرات تندروانه و طالبانی در دو سوی دیورند و منابع و شبکه های تمویل و تجهیز مالی و ایدیولوژیک آنان در سطح منطقه و جهان؛ به حیات گروه واپس گرا و ریشه داری که به چیزی کمتر از برقراری "امارت اسلامی طالبانی" در افغانستان به عنوان محل تمثیل اقتدار تندروی و مدنیت ستیزی در این بخش از دنیا راضی نمی شود؛ پایان داد.
- اگرچه مهار یک چنین رویداد وحشیانه در چند ساعت محدود تحسین برانگیز تلقی شده می تواند اما ورود یک گروه تا دندان مسلح به قلب پایتخت و اجرای یک چنین عملیات مهیبی در چند متری ارگ ریاست جمهوری از یک طرف ادعا های مسوولان سکتور امنیتی کشور مبنی بر اینکه دستکم توانایی کاهش آسیب پذیری مردم از یک چنین رویداد ها را دارا می باشند، تاسطح یک دروغ عوام فریبانه تنزل داده و حتا به رخنه ی شورشیان مسلح در میان نیرو های امنیتی به ویژه پولیس افغانستان اشاره ی تکان دهنده و نگران کننده یی دارد، زیرا رسیدن یک گروه تادندان مسلح خارج از ساختار نیرو های امنیتی کشور با گذشتن از این همه سد و مانع و تدابیر امنیتی که گفته شده "بر مبنای داده های استخباراتی موثق و دقیق" راه اندازی می شود؛ تا دروازه های ارگ ریاست جمهوری، بدون تبانی و همگرایی با افراد و شبکه های قدرتمند وابسته به نیروهای امنیتی"مشروع و قانونمند" افغانستان امکان پذیر نیست.
سه روز پس از پنجشنبه بازار خونین دهراوود، بامداد روز سه شنبه در حالی که 14 تن از اعضای کابینه ی آقای کرزی برای ادای سوگند در ارگ ریاست جمهوری آماده می شدند، وقوع چند انفجار مهیب در حومه های دروازه ی غربی ریاست جمهوری آرامش کابل را برهم زد.
اگرچه از چند روز پیش تدابیر امنیتی شدیدی در جاده های کابل مشاهده می شد و باری محمدیونس قانونی از افتادن چند موتر ضد گلوله به دست شورشیان خبر داده بود، اما مسوولان امنیتی تا هنگام وقوع رویداد خونین روز دوشنبه در کابل که منجر به کشته و زخمی شدن بیش از 30 تن شد، در این مورد ابراز نظر مشخصی نکردند.
اگرچه وقوع رویداد های انتحاری در کابل و دیگر مناطق کشور در چند سال گذشته با قربانی گرفتن از شهروندان افغان ادامه داشته است، اما با توجه به وضعیت موجود به ویژه این که حکومت افغانستان از طرح موضوع مذاکره با شورشیان به عنوان یکی از کلیدی ترین اولویت های خود در نشست لندن سخن گفته است، رویداد روز دوشنبه از جهت های مختلفی درخور تأمل است.
- نشست لندن که به عنوان محک تجدید تعهد جامعه ی جهانی در پیوند با افغانستان به شمار می رود، برای طالبان / هراس افگنان نیز اهمیت ویژه یی دارد، زیرا آنان دوام عمر دولت افغانستان را وابسته به حضور جامعه ی بین المللی در این کشور می دانند اما برگزاری نشست لندن می تواند تاحدودی از انزوای هرچه بیش تر دولت افغانستان در سطح جامعه ی جهانی جلوگیری کند و به این صورت طالبان / هراس افگنان را از قرار گرفتن در موقعیت برتر باز دارد. چه این که مطرح شدن مباحث مربوط به گفتگو با طالبان به ویژه این که بر مبنای دید راهبردی ایالات متحده و بریتانیا مبنی بر تطمیع حلقات میانه رو طالبان و جدا کردن آنان از بدنه ی اصلی طالبان / هراس افگنان استوار باشد، می تواند دستکم به رهبری طالبان و شبکه ی القاعده مشکل ساز باشد. که با انجام حملات انتحاری در نقاط مختلف به ویژه در پایتخت کشور تلاش می نمایند توانایی خود برای چالش آفرینی فراراه افغانستان و جامعه ی جهانی را به رخ آنان بکشد.
آنچه در این میان مبرهن است این که دولت افغانستان با پیش کشیدن بحث مذاکره با شورشیان از موقف ضعف، پیش تازی شورشیانی که کم تر توانایی مقابله ی مستقیم با نیرو های تادندان مسلح پشتیبان دولت دارند، در یک جنگ روانی چندجانبه و فرسایشی مساعد کرده است.
- نتظیم همزمان رویداد خونین روز دوشنبه با برگزاری مراسم سوگند وزیران کابینه ی حکومت برای کسانی که در قالب تعصبات قومی و از درون ساختار دولت به طبل بیرون کردن نام ملاعمر و دیگر سردسته های طالبان/هراس افگنان از لیست سیاه شورای امنیت سازمان ملل متحد می کوبند، پیام واضحی می دهد؛ که آنچه طالبان/ هراس افگنان را به جنگ در برابر روند کنونی وادار می کند، در کنار تمامیت خواهی قومی- ایدیولوژیک حلقات افغانی آنان، به مراتب پیچیده تر از آن است که شود با چشم پوشی از این همه جناینی که بر مردم ملکی "برادران شان "روا می دارند، در قالب مناسبات قومی/ قبیله یی به پای میز مذاکره و یاهم "جرگه ی افغانی" نشاند و بدون توجه به خاستگاه ها اجتماعی و پرورش گاه های نهادینه‌ی تفکرات تندروانه و طالبانی در دو سوی دیورند و منابع و شبکه های تمویل و تجهیز مالی و ایدیولوژیک آنان در سطح منطقه و جهان؛ به حیات گروه واپس گرا و ریشه داری که به چیزی کمتر از برقراری "امارت اسلامی طالبانی" در افغانستان به عنوان محل تمثیل اقتدار تندروی و مدنیت ستیزی در این بخش از دنیا راضی نمی شود؛ پایان داد.
- اگرچه مهار یک چنین رویداد وحشیانه در چند ساعت محدود تحسین برانگیز تلقی شده می تواند اما ورود یک گروه تا دندان مسلح به قلب پایتخت و اجرای یک چنین عملیات مهیبی در چند متری ارگ ریاست جمهوری از یک طرف ادعا های مسوولان سکتور امنیتی کشور مبنی بر اینکه دستکم توانایی کاهش آسیب پذیری مردم از یک چنین رویداد ها را دارا می باشند، تاسطح یک دروغ عوام فریبانه تنزل داده و حتا به رخنه ی شورشیان مسلح در میان نیرو های امنیتی به ویژه پولیس افغانستان اشاره ی تکان دهنده و نگران کننده یی دارد، زیرا رسیدن یک گروه تادندان مسلح خارج از ساختار نیرو های امنیتی کشور با گذشتن از این همه سد و مانع و تدابیر امنیتی که گفته شده "بر مبنای داده های استخباراتی موثق و دقیق" راه اندازی می شود؛ تا دروازه های ارگ ریاست جمهوری، بدون تبانی و همگرایی با افراد و شبکه های قدرتمند وابسته به نیروهای امنیتی"مشروع و قانونمند" افغانستان امکان پذیر نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر