آقای اوباما! نشانی گمشده های تان را از پاکستان بپرسید
باراک اوباما رییس جمهور ایالات متحده ی آمریکا در تازه ترین اظهاراتش در مورد افغانستان برگزاری موفقانه ی انتخابات 29 اسد را هدف کوتاه مدت این کشور عنوان کرده و گفته است، ایالات متحده پس از انتخابات ارزیابی خواهد کرد که برقراری ثبات در افغانستان در کنار فعالیت های نظامی به کدام عوامل و مولفه های دیگری نیازمند می باشد.
با آنکه اوباما نبرد با طالبان را راه درازی توصیف کرده اما گفته است که آمریکا برای برچیدن بساط تندروی و هراس افگنی در افغانستان و پاکستان مصمم است.
این اظهارات باراک اوباما در حالی صورت می گیرد که مقامات پاکستانی از حمایت دوامدار دستگاه های استخباراتی و امنیتی خود از طالبان و دیگر شبکه های هراس افگنی در منطقه پرده برداشته اند.
به تازگی رییس جمهور پاکستان این موضوع را پذیرفته است که تا پیش از حملات 11 سپتامبر و حتا پس از آن از این کشور گروه های تندرو را در خاک پاکستان پرورش داده و تامین منافع ملی کشور شان در گیرودار معاملات کلان منطقه یی را در گرو استفاده ی ابزاری از این گروه ها می دیده است.
روز گذشته رسانه های غربی از زبان اطهر عباس سخنگوی ارتش پاکستان گزارش دادند که ارتش پاکستان ارتباطات منظمی با ملا محمد عمر، گلبدین حکمتیار، شبکه ی حقانی و فردی بنام ملا نذیر که زیاد هم در افغانستان شناخته شده نیست داشته و دارد و اگر ایالات متحده ی آمریکا مطالبات پاکستان در قبال هندوستان را بر آورده سازد این افراد را به پای میز مذاکره خواهد نشاند.
به این صورت آنچه در ذهن تداعی می شود؛ خاطره ی پرویز مشرف رییس جمهور پیشین پاکستان در کتاب در خط آتش است که از زبان ریچارد باوچر معاون وقت وزیر امور خارجه ی ایالات متحده نقل کرده بود "اگر به ایتلاف جهانی برضد تروریزم نپیوندید؛ پاکستان به عصر حجر برگردانده خواهد شد." و این که با وجود این همه نزدیکی با طالبان و شبکه ی القاعده پذیرفتن این درخواست ایالات متحده تا چه حدی به حاکمان وقت پاکستان دشوار بوده است.
حالا پرسش که مطرح می شود- در حالی که ایالات متحده فعالیت های خود در منطقه را بر بنیاد راهبرد تازه یی به پیش می برد که در این راهبرد جایگاه ویژه یی به پاکستان به عنوان شریک بلامنازع آمریکا در کار مبارزه با هراس افگنی در نظر گرفته شده است، سربازان این کشور برای پیدا کردن نشانی سردسته های هراس افگنان بازهم کوه ها و دشت های افغانستان را لگد مال و روستا های این کشور را بمباران می کنند؛ یا اینکه این نشانی ها را از متحد دیرینه ی خود مطالبه خواهد کرد.
زیرا در گدشته ها ادعا هایی که گاه ناگاه از سوی مسوولان امنیتی افغانستان و حتا سازمان های استخباراتی غربی در این مورد ابراز می شد، در سطح یک ادعا باقی می ماند و مرجع عملکرد ایالات متحده، حکومت پاکستان و دیگر بازیگران عرصه ی قدرت در منطقه قرار نمی گرفت.
باراک اوباما رییس جمهور ایالات متحده ی آمریکا در تازه ترین اظهاراتش در مورد افغانستان برگزاری موفقانه ی انتخابات 29 اسد را هدف کوتاه مدت این کشور عنوان کرده و گفته است، ایالات متحده پس از انتخابات ارزیابی خواهد کرد که برقراری ثبات در افغانستان در کنار فعالیت های نظامی به کدام عوامل و مولفه های دیگری نیازمند می باشد.
با آنکه اوباما نبرد با طالبان را راه درازی توصیف کرده اما گفته است که آمریکا برای برچیدن بساط تندروی و هراس افگنی در افغانستان و پاکستان مصمم است.
این اظهارات باراک اوباما در حالی صورت می گیرد که مقامات پاکستانی از حمایت دوامدار دستگاه های استخباراتی و امنیتی خود از طالبان و دیگر شبکه های هراس افگنی در منطقه پرده برداشته اند.
به تازگی رییس جمهور پاکستان این موضوع را پذیرفته است که تا پیش از حملات 11 سپتامبر و حتا پس از آن از این کشور گروه های تندرو را در خاک پاکستان پرورش داده و تامین منافع ملی کشور شان در گیرودار معاملات کلان منطقه یی را در گرو استفاده ی ابزاری از این گروه ها می دیده است.
روز گذشته رسانه های غربی از زبان اطهر عباس سخنگوی ارتش پاکستان گزارش دادند که ارتش پاکستان ارتباطات منظمی با ملا محمد عمر، گلبدین حکمتیار، شبکه ی حقانی و فردی بنام ملا نذیر که زیاد هم در افغانستان شناخته شده نیست داشته و دارد و اگر ایالات متحده ی آمریکا مطالبات پاکستان در قبال هندوستان را بر آورده سازد این افراد را به پای میز مذاکره خواهد نشاند.
به این صورت آنچه در ذهن تداعی می شود؛ خاطره ی پرویز مشرف رییس جمهور پیشین پاکستان در کتاب در خط آتش است که از زبان ریچارد باوچر معاون وقت وزیر امور خارجه ی ایالات متحده نقل کرده بود "اگر به ایتلاف جهانی برضد تروریزم نپیوندید؛ پاکستان به عصر حجر برگردانده خواهد شد." و این که با وجود این همه نزدیکی با طالبان و شبکه ی القاعده پذیرفتن این درخواست ایالات متحده تا چه حدی به حاکمان وقت پاکستان دشوار بوده است.
حالا پرسش که مطرح می شود- در حالی که ایالات متحده فعالیت های خود در منطقه را بر بنیاد راهبرد تازه یی به پیش می برد که در این راهبرد جایگاه ویژه یی به پاکستان به عنوان شریک بلامنازع آمریکا در کار مبارزه با هراس افگنی در نظر گرفته شده است، سربازان این کشور برای پیدا کردن نشانی سردسته های هراس افگنان بازهم کوه ها و دشت های افغانستان را لگد مال و روستا های این کشور را بمباران می کنند؛ یا اینکه این نشانی ها را از متحد دیرینه ی خود مطالبه خواهد کرد.
زیرا در گدشته ها ادعا هایی که گاه ناگاه از سوی مسوولان امنیتی افغانستان و حتا سازمان های استخباراتی غربی در این مورد ابراز می شد، در سطح یک ادعا باقی می ماند و مرجع عملکرد ایالات متحده، حکومت پاکستان و دیگر بازیگران عرصه ی قدرت در منطقه قرار نمی گرفت.
بنابراین لازم است تا دولت باراک اوباما ارزیابی هایی که در مورد چگونگی راه های رسیدن به ثبات پایدار در افغانستان انجام میدهد، اگر در پی تکرار بازی های چند پهلوی جورج بوش در قبال پاکستان نیست، با روشن شدن این موضوع که سردسته های آشوب در منطقه- از گماشته گان سازمان جاسوسی پاکستان اند، با این کشور با جدیت برخورد کند، تا با تکرار اشتباهات گذشته و عمل کردن بر مبنای محاسبات غلط؛ گره کور بحران در منطقه با پیچیدگی های بیشتر و بیشتر روبرو نشود و با استفاده از بستر هایی که در متن این بحران ایجاد می شود، قدرت و نفوذ طالبان ودیگر شبکه های هراس افگنی در منطقه تا آن حد که حتا توسط ولی نعمتان شان در درون دستگاه استخباراتی و اردوی پاکستان قابل کنترول نباشند، افزایش نیابد کما این که نشانه های این تحول وحشتناک در حال پدیدار شدن است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر