اگر افزایش نیرو های خارجی مردود است؛ شما چه گزینه یی دارید؟
در کشوری که پولیس سرا پا با فساد آلوده است، نیروهای ارتش اندک ترین باور و اعتماد روی توانایی و عملکرد خود ندارد، قانون توسط مجریان آن نادیده انگاشته می شود، دستگاه اداری حکومت تا گلو در فساد غرق است، مردم به نظام سیاسی و دولت بی باور اند و دامنهی نا امنی ها هر روز در حال گسترش است، تصور این که افزایش نیروی نظامی در مهار این همه نابسامانی سودمند واقع گردد، چندان منطقی به نظر نمی رسد.
اما از سوی دیگر، ضعف مدیریت در امور حکومت داری بهینه از طرف دستگاه حاکم و نا کار آمدی آن در زمینه های مختلف طی هشت سال گذشته، افزایش نیروهای نظامی امریکایی را به عنوان آخرین گزینهی دست یافتن به نوعی آرامش دستکم در کوتاه مدت به یک الزام غیر قابل انکار تبدیل کرده است.
این روزها که طرح افزایش نیروهای نظامی امریکا در محافل سیاسی و رسانه یی داخلی و خارجی به عنوان یکی از محوری ترین مباحث مربوط به مبارزه با هراس افگنی در افغانستان مطرح است، این پرسش که آیا افزایش نظامیان امریکایی در افغانستان میتواند موثر واقع گردد یا خیر، نیز از اهمیت خاصی برخوردار گردیده است.
استنلی مک کریستال فرمانده نیروهای پیمان اتلانتیک شمالی- ناتو در ارزیابی خود از اوضاع کشور به این نتیجه رسیده است که افزایش نظامیان بیشتر در افغانستان، برای پیروزی در برابر طالبان/ هراس افگنان ضروری است.
هر چند ارزیابی آقای مک کریستال از سوی مجامع بین الملل قسماً مورد تایید قرار گرفته است، ولی حکومت افغانستان از جنبهی افزایش تلاش های غیر نظامی که در این ارزیابی آمده اعلام حمایت کرده است ولی در بخش افزایش نیروی نظامی بیشتر تلویحاً تاکید روی تقویت ارتش و پولیس افغانستان نموده است.
این موضع حکومت افغانستان در برابر افزایش نظامیان خارجی رویکرد جدیدی نیست، بلکه از سه سال به این سو حامد کرزی و دیگر بلند پایه گان این حکومت از گفتگو های رسمی خود با مقامهای خارجی گرفته تا نشست ها و کنفرانس های بین الملل که پیرامون قضیهی افغانستان تدویر شده است، همواره روی تقویت و تجهیز نیروهای امنیتی افغان تاکید کرده اند، ولی کشورهای پشتیبان روند سیاسی فعلی با آنکه به زمان گیر بودن تشکیل یک قوای مسلح کار آمد و باورمند به منافع علیای کشور اذعان می دارند، همواره برای افزایش کمک های شان در این زمینه ابراز آمادگی می کنند.
و اما در بعد داخلی قضیه، دولت مردان افغانستان عادت کرده اند که ناتوانی های خود در زمینه های مختلف را به کشور های خارجی نسبت دهند و هرچندگاه یکبار هم به این یا آن اقدام این کشور ها واکنش نشان دهند.
در حالی که هدف از نوشتن در این مورد، ابراز حمایت از افزایش نیرو های در افغانستان نیست، اما نیرو های آمریکایی در حالی در مورد افزایش نیرو های شان در افغانستان رای زنی می کنند، که دستگاه دولتی آگنده با فساد افغانستان نه تنها تا اکنون نتوانسته راهبرد مشخصی برای گزار از بحران تدوین نماید، بلکه از عهده ی تامین بدیهی ترین خواست ها و نیاز های شهروندان افغانستان بر آمده نمی تواند و به دلیل بی برنامه گی و گیر افتادن در بازی های قدرت تا اکنون از اجرای هرگونه طرح عملی برای برگرداندن اعتماد از دست رفته ی مردم به این روند ناتوان بوده است.
اکنون پس از بازی هایی که در انتخابات با رای مردم صورت گرفته بسیاری مردم ابراز تردید می کنند که بلند پایه گان نظام حاکم در افغانستان بیشتر با روند اگرچه اشتباه آمیز، اما ضروری مبارزه با هراس افگنی هم نوایی دارند، یا اینکه برای تامین بقای خود در راس هرم قدرت از حمایت بدون قید و شرط از شورشیان مسلح نیز دریغ نمی ورزند؟
همچنان نیرو های امنیتی به شمول وزارت دفاع و امور داخله که تا اکنون ملیارد ها دالر در تقویه و تجهیز آنان هزینه شده، نه تنها ظرفیت این که حتا در مورد وقوع رویداد هایی بسان آنچه که در هفته های پیش جان سلطان منادی خبرنگار افغان را در ولایت کندز گرفت، حرفی برای گفتن نداشته و ندارند، چه این که خبر های تکان دهنده یی منتشر می شود مبنی بر این که سلاح و جنگ افزاری که از سوی کشور های کمک کننده در اختیار "پولیس ملی افغانستان" گذاشته می شود تا آنان از مردم در برابر تهدید های شورشیان حراست کنند؛ به گونه ی احترام آمیزی به وحشت آفرینان طالب تسلیم داده می شود.
با این حال لازم است تا اگر دولت افغانستان واقعاً خواهان افزایش نیرو های بین المللی در کشور نیست، این موضوع را توضیح دهد که به سهم خود چه برنامه هایی برای تامین امنیت کامل و یکسویه در کل افغانستان دارد و تدابیر خویش برای مقابله با شورشیانی که در نزدیکی های پایتخت آدم می کشند، مانع رفتن دختران به مکتب می شوند و در پیش چشم هزاران تن محکمه ی صحرایی دایر کرده افغان ها را به جرم کارکردن با دولت به دار می آویزند، را به مردم ابلاغ کند.
در کشوری که پولیس سرا پا با فساد آلوده است، نیروهای ارتش اندک ترین باور و اعتماد روی توانایی و عملکرد خود ندارد، قانون توسط مجریان آن نادیده انگاشته می شود، دستگاه اداری حکومت تا گلو در فساد غرق است، مردم به نظام سیاسی و دولت بی باور اند و دامنهی نا امنی ها هر روز در حال گسترش است، تصور این که افزایش نیروی نظامی در مهار این همه نابسامانی سودمند واقع گردد، چندان منطقی به نظر نمی رسد.
اما از سوی دیگر، ضعف مدیریت در امور حکومت داری بهینه از طرف دستگاه حاکم و نا کار آمدی آن در زمینه های مختلف طی هشت سال گذشته، افزایش نیروهای نظامی امریکایی را به عنوان آخرین گزینهی دست یافتن به نوعی آرامش دستکم در کوتاه مدت به یک الزام غیر قابل انکار تبدیل کرده است.
این روزها که طرح افزایش نیروهای نظامی امریکا در محافل سیاسی و رسانه یی داخلی و خارجی به عنوان یکی از محوری ترین مباحث مربوط به مبارزه با هراس افگنی در افغانستان مطرح است، این پرسش که آیا افزایش نظامیان امریکایی در افغانستان میتواند موثر واقع گردد یا خیر، نیز از اهمیت خاصی برخوردار گردیده است.
استنلی مک کریستال فرمانده نیروهای پیمان اتلانتیک شمالی- ناتو در ارزیابی خود از اوضاع کشور به این نتیجه رسیده است که افزایش نظامیان بیشتر در افغانستان، برای پیروزی در برابر طالبان/ هراس افگنان ضروری است.
هر چند ارزیابی آقای مک کریستال از سوی مجامع بین الملل قسماً مورد تایید قرار گرفته است، ولی حکومت افغانستان از جنبهی افزایش تلاش های غیر نظامی که در این ارزیابی آمده اعلام حمایت کرده است ولی در بخش افزایش نیروی نظامی بیشتر تلویحاً تاکید روی تقویت ارتش و پولیس افغانستان نموده است.
این موضع حکومت افغانستان در برابر افزایش نظامیان خارجی رویکرد جدیدی نیست، بلکه از سه سال به این سو حامد کرزی و دیگر بلند پایه گان این حکومت از گفتگو های رسمی خود با مقامهای خارجی گرفته تا نشست ها و کنفرانس های بین الملل که پیرامون قضیهی افغانستان تدویر شده است، همواره روی تقویت و تجهیز نیروهای امنیتی افغان تاکید کرده اند، ولی کشورهای پشتیبان روند سیاسی فعلی با آنکه به زمان گیر بودن تشکیل یک قوای مسلح کار آمد و باورمند به منافع علیای کشور اذعان می دارند، همواره برای افزایش کمک های شان در این زمینه ابراز آمادگی می کنند.
و اما در بعد داخلی قضیه، دولت مردان افغانستان عادت کرده اند که ناتوانی های خود در زمینه های مختلف را به کشور های خارجی نسبت دهند و هرچندگاه یکبار هم به این یا آن اقدام این کشور ها واکنش نشان دهند.
در حالی که هدف از نوشتن در این مورد، ابراز حمایت از افزایش نیرو های در افغانستان نیست، اما نیرو های آمریکایی در حالی در مورد افزایش نیرو های شان در افغانستان رای زنی می کنند، که دستگاه دولتی آگنده با فساد افغانستان نه تنها تا اکنون نتوانسته راهبرد مشخصی برای گزار از بحران تدوین نماید، بلکه از عهده ی تامین بدیهی ترین خواست ها و نیاز های شهروندان افغانستان بر آمده نمی تواند و به دلیل بی برنامه گی و گیر افتادن در بازی های قدرت تا اکنون از اجرای هرگونه طرح عملی برای برگرداندن اعتماد از دست رفته ی مردم به این روند ناتوان بوده است.
اکنون پس از بازی هایی که در انتخابات با رای مردم صورت گرفته بسیاری مردم ابراز تردید می کنند که بلند پایه گان نظام حاکم در افغانستان بیشتر با روند اگرچه اشتباه آمیز، اما ضروری مبارزه با هراس افگنی هم نوایی دارند، یا اینکه برای تامین بقای خود در راس هرم قدرت از حمایت بدون قید و شرط از شورشیان مسلح نیز دریغ نمی ورزند؟
همچنان نیرو های امنیتی به شمول وزارت دفاع و امور داخله که تا اکنون ملیارد ها دالر در تقویه و تجهیز آنان هزینه شده، نه تنها ظرفیت این که حتا در مورد وقوع رویداد هایی بسان آنچه که در هفته های پیش جان سلطان منادی خبرنگار افغان را در ولایت کندز گرفت، حرفی برای گفتن نداشته و ندارند، چه این که خبر های تکان دهنده یی منتشر می شود مبنی بر این که سلاح و جنگ افزاری که از سوی کشور های کمک کننده در اختیار "پولیس ملی افغانستان" گذاشته می شود تا آنان از مردم در برابر تهدید های شورشیان حراست کنند؛ به گونه ی احترام آمیزی به وحشت آفرینان طالب تسلیم داده می شود.
با این حال لازم است تا اگر دولت افغانستان واقعاً خواهان افزایش نیرو های بین المللی در کشور نیست، این موضوع را توضیح دهد که به سهم خود چه برنامه هایی برای تامین امنیت کامل و یکسویه در کل افغانستان دارد و تدابیر خویش برای مقابله با شورشیانی که در نزدیکی های پایتخت آدم می کشند، مانع رفتن دختران به مکتب می شوند و در پیش چشم هزاران تن محکمه ی صحرایی دایر کرده افغان ها را به جرم کارکردن با دولت به دار می آویزند، را به مردم ابلاغ کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر